Vakantie voor twee aan de Millstätter See

'Every breath you take' staat op in de taxi die ons naar de Schwaigerhütte brengt. Wat een toepasselijk begin van ons romantische uitstapje! Glimlachend stappen we uit bij de hut waar onze picknick-rugzak al voor ons klaar staat. Met een knipoog biedt de wat oudere huttenwaard zich aan als mijn wandelbegeleider. Op zich geen gek idee, want ik ben net met mijn vriend in discussie over het nut van het meeslepen van een tien kilo zware rugzak vol eten en drinken tijdens onze wandeling. Een 'travel light' voorstander daarvan overtuigen valt niet mee. Ach, dan draag ik de rugzak zelf wel. En zo krijgt 'Every breath you take' al na de eerste hoogtemeters een heel andere betekenis...

Nadat we een stuk hebben gelopen, zijn het de weides vol bloemen, het prachtige uitzicht op de Millstätter See en de Nockberge die de stemming er weer inbrengen. Net voorbij de Alexander Hütte besluiten we aan onze picknick te beginnen. Terwijl we van de smakelijke spek, de Liptauer (kwarkspread) en het verse brood genieten, kunnen we eigenlijk alweer lachen over de discussie aan het begin van onze tocht. Liefde gaat dus echt door de maag!

Voldaan lopen we hand in hand in de voetsporen van anderen. We stappen via de rotsen en het 'Liefdespad - Sentiero dell 'Amore' naar de Granattor. De vragen over de liefde, die je langs dit pad worden gesteld, zetten ons aan het denken. Eén vraag blijft me bezighouden: 'Wat geeft jullie relatie kracht?' Ik geloof dat de som van vele kleine momenten een relatie sterk maakt. Momenten waarop je samen bent, iets meemaakt, bespreekt, verzoent en over iets lacht. Al die ervaringen worden uiteindelijk verhalen, waar je het later nog over hebt.

Aangekomen bij de Granattor komen er steeds meer wolken aan de lucht. We besluiten om weer snel af te dalen richting Lammersdorfer Hütte. De Granattor, maar ook de glinsterende stenen naast het pad, doen ons beseffen dat we over de grootste vindplaats van granaatstenen in Midden-Europa lopen. Bij de hut aangekomen genieten we nog even van de zon voordat we de eerste koele druppels voelen. We nemen de taxi terug naar de auto en verheugen ons al op het bivak, hoog boven Camping Pesenthein.

Het bivak 'Vrijheid-Libertà' - een houten kampeerhut in de natuur - is een heerlijk verblijf waar de dennengeur je tegemoet komt. Heel eenvoudig, maar buitengewoon mooi. Vanuit ons bed kijken we uit over het meer, waar het net is gaan onweren. De bliksemflitsen zijn prachtig en door de dunne wanden klinkt de donder heel dichtbij.

De regen roffelt op het dak en aan de regelmatige ademhaling van mijn vriend hoor ik dat hij in slaap is gevallen. Het bivak is ons toevluchtsoord. Voor mij betekent hier aankomen dat je niets hoeft te doen. Er hoeft niets geregeld te worden en je kunt gewoon van het moment en elkaar genieten. Terwijl mijn vriend in dromenland is, kijk ik naar het meer waar wind en regen telkens weer nieuwe patronen in het wateroppervlak tekenen.

Het onweer is gestopt, het regent niet meer en opeens is het muisstil. 'De stilte is een geluid' is de titel van een boek van Juli Zeh. Maar misschien is stilte ook een gevoel, want hier voel je wat stilte met je doet. Met dit in ons achterhoofd veranderen we opnieuw van decor: het zwembad van het 'Kärnten Badehaus Millstätter See'. We genieten met volle teugen! In de stijlvolle sauna ontspan je van top tot teen.

Goed uitgerust sluiten we de dag af met heerlijke kaasnoedels en een schotel met gegrild vlees. Helaas kunnen we vandaag niet genieten van een romantische zonsondergang. Ook de sterren gaan schuil achter een dik wolkendek, maar ondanks dat hebben we het prima naar ons zin in dit mooie bivak. Om zo met z'n tweeën op deze plek te zijn, samen en gelukkig, is al meer dan voldoende.

Bij het ontwaken straalt onze bivak al in het eerste ochtendlicht. We gaan vandaag eerst met een roeiboot van baai naar baai. De boot glijdt bijna geruisloos door het heldere, donkergroene water. Het is vanochtend nog aangenaam koel. Ik heb gisteren onze lunch de berg op gesjouwd, dus vandaag mag mijn vriend roeien en ik navigeren. Alleen het ritmische geluid van de roeispanen en de verhalen over de Millstätter See van David, onze gids, onderbreken de stilte. De aalscholvers voelen zich hier aan de groene oevers helemaal thuis, we zien er ook twee in de lucht. We krijgen nu best wel trek en roeien terug over het meer.

Terug in ons bivak staat er een grote ontbijtmand klaar. Terwijl ik de tafel dek, komt de geur van verse koffie me tegemoet. Iets verderop is een ouder echtpaar bezig om hun caravan voor de komende weken in te richten. Elke handeling lijkt - vermoedelijk na jaren ervaring - strak te zijn geregisseerd. Hij regelt het buitengebeuren, terwijl zij binnen alles op orde brengt. ‘We zijn helemaal op elkaar ingespeeld’, zegt hij met een knipoog in onze richting.